Lwówek to niewielkie – miasto położone nad Czarną Wodą w środkowo-zachodniej Polsce, 18 km na północ od Nowego Tomyśla i 74 km na zachód od Poznania. Pierwsze wzmianki o jego istnieniu pochodzą z 1418 roku, kiedy to gruntach wcześniejszego miasta o nazwie Wojszyno oraz wsi Więcewojszyno lokowano Lwówek.

W 1837 roku miasto liczyło 2449 mieszkańców, istniał tu kościół katolicki, zbór protestancki i synagoga żydowska, a miasto posiadało także zamek i przedmieścia, i było otoczone fosą. Mieszkańcy zajmowali się sukiennictwem, tkactwem, prowadzili garbarnie, działała poczta konna. Co roku odbywały się też cztery jarmarki.

W niemal półwieku, w roku 1881 Lwówek zamieszkiwała prawie ta sama liczba mieszkańców ( 2466 osoby), w tym tysiąc Polaków, ale więcej wiadomo o jego składzie społecznym na podstawie wyznania: 666 osoby były ewangelikami, 1346 katolikami, a 445 wyznawcami judaizmu.

Obecnie miasto liczy trzy tysiące mieszkańców.

Pierwsze wzmianki o Żydach lwóweckich pochodzą z drugiej połowy XVII w. Istnieją jednak także opracowania historiograficzne, które za początek osadnictwa żydowskiego w mieście przyjmują koniec XVI wieku.

Oprac. na postawie informacji z Wikipedii i Wirtualnego Sztetla.