Poniższa opowieść nie jest wspomnieniem jakegoś wydarzenia – jest próbą wspomnienia czegoś głębszego, nazwania silnej więzi łączącej ze sobą ludzi, historią wierności i miłości. Wobec żywych i wobec umarłych.

Opowiada o tym Yaacov Avnet, najmłodszy syn Adiego Sonnabenda.

Kiedy byłem dzieckiem wydawało mi się, że tak jak u nas, jest w każdej rodzinie. A potem dorosłem i zrozumiałem, że nasza rodzina jest specjalna. I że o tej specjalności decyduje szczególna więź, jaka istnieje pomiędzy czworgiem rodzeństwa, dziećmi Dawida. Bo między Izim, Nechamą, Adim i Rafim była miłość bezinteresowna. Jest w tym coś uniwersalnego. Jakaś wiadomość dla świata, że tak można.

Myślę, że oni wynieśli to z domu rodzinnego. Mieli dwie różne matki, ale to nie miało znaczenia. Dawidowi i Friedzie chyba bardzo zależało na tym, ażeby dzieci, choć dorosną i rozejdą się w świat, trzymały się razem. Jest taki list chazana do Iziego, w którym Dawid delikatnie przypomina synowi, że Nani w Palestynie dawno już nie miała wiadomości od niego. A po wojnie – i przez wojnę – ta ich więź jeszcze się scementowała, bo przecież stracili rodziców, braci i siostrę.

Rodzeństwo w Izraelu mieszkało daleko od siebie, bo Adi w kibucu Eilon na północy, a Rafi i Nechama w Aszkelonie na południe od Tel Awiwu. Nie spotykali się często, ale cały czas do siebie pisali i telefonowali. Było wręcz tak, że jak któreś z nich miało podjąć jakąś ważną decyzję albo miało jakieś problemy, rozmawiali ze sobą i podejmowali decyzję dopiero po tych rozmowach. Kiedy Rafi chciał rozbudować swój nieduży dom w Aszkelonie, trzy razy przyjeżdżał do Adiego na północ, żeby konsultować z nim projekty, choć co Adi mógł wiedzieć o remontach? Kiedy Nani rozchodziła się z Walterem, Adi jeździł do nich, rozmawiał, chciał zrozumieć, co między nimi zaszło i próbował im pomóc. A jak Izi przeszedł na emeryturę i zaczęła się u niego demencja, Adi pojechał do Australii na trzy miesiące, żeby z nim być.

Listy, które Izi pisał do rodzeństwa w Izraelu zawsze były wydarzeniem. Czytanie ich to był rytuał w rodzinie. Przychodziły do Eilonu, do Aszkelonu i były wysyłane dalej, żeby przeczytano je także w rodzinie Adiego albo u Rafiego i Nani. Kiedy Izi i Mala przyjeżdżali do Izraela, u Rafiego w domu albo u nas w Eilonie odbywał się zawsze zjazd całej rodziny. Adi, Rafi i Nani podziwiali Iziego, czego ja nie do końca rozumiałem. W ich głowie Izi był kimś innym, Izim, jakiego pamiętali z młodości. Miałem dużo szacunku dla niego, ale Izi którego znałem nie był już tym Izim z ich opowieści. Wydawał mi się człowiekiem przez wojnę złamanym, bez tamtej siły, smutnym. Oni pewnie też to czuli, ale Izi to był Izi. Oni dla niego byli tak samo ważni.

Stałym punktem odniesienia w życiu tej czwórki był Dawid i dom rodzinny. Bywało, że o czymś rozmawiali i nagle któreś z nich mówiło: „Ciekawe, co by o tym powiedział ojciec”.