Edukację Artur rozpoczął w kierowanej przez Marcusa Cohna szkole żydowskiej w Rawiczu. Już w Magdeburgu, z powodu trudności finansowych rodziny, zmuszony był  opuścić gimnazjum i w wieku 14 lat podjąć pracę jako praktykant w hurtowni zboża. Szybko awansował, ale jednocześnie samodzielnie kontynuował naukę, starając się przygotować do studiów uniwersyteckich. Po zdaniu eksternistycznie egzaminów i matury rozpoczął w 1899 roku zaoczne studia na Uniwersytecie w Berlinie i w Halle. Tak też obronił w 1902 roku doktorat z prawa.

W 1904 roku Ruppin objął, na zaproszenie rzeźbiarza i działacza politycznego Alberta Nossiga, funkcję sekretarza generalnego Stowarzyszenia Żydowskich Statystyków, a w roku następnym został wydawcą pisma „Przegląd żydowskiej demografii i statystyki”. W 1905 roku wstąpił do Światowej Organizacji Syjonistycznej, dla której pracował przez blisko 40 lat. W 1907 roku poproszono go o wyjazd do Palestyny, w celu przeprowadzenia badań nad żydowskim osadnictwem. W raporcie przedstawionym po 11-tygodniowym pobycie, obok opisu sytuacji, w jakiej znajdowali się miejscowi Żydzi i analizy ich potencjału ekonomicznego, zawarł propozycje dotyczące sposobów nabywania ziemi i rozwoju żydowskiego przemysłu. Podróż, która stała się punktem zwrotnym w życiu Ruppina, miała również ogromny wpływ na kształtowanie się koncepcji narodowego państwa Żydów i powrotu Izraelitów do ich historycznej siedziby.

W 1908 roku Ruppin osiadł w Palestynie, gdzie został dyrektorem założonego przez egzekutywę syjonistyczną Biura Palestyńskiego (Palestine Office) w Jaffie. Obok wysiłków podejmowanych na rzecz zwiększenia emigracji Żydów i ich osadnictwa w nowej ojczyźnie, angażował się także w sprawy publiczne, chociażby w rozbudowę przedmieść Jaffy – późniejszego Tel-Avivu.

W wyniku wybuchu I wojny światowej i znaczącego ograniczenia liczby imigrantów, skoncentrował swoje wysiłki na pozyskiwaniu środków finansowych dla palestyńskich Żydów. Inicjowane przez niego projekty i zaangażowanie w ich realizację doprowadziły w 1916 roku do usunięcia Ruppina z Palestyny przez tureckiego dowódcę Ahmeda Jemala Paszę. Początkowo mieszkał w Konstantynopolu skąd, dzięki współpracy z niemiecką ambasadą, przekazywał zagraniczne fundusze do biura w Jaffie, a następnie przeniósł się do Berlina.

W 1920 roku Ruppin powrócił do Palestyny, gdzie z ramienia Komisji Syjonistycznej (Zionist Commission), wybrano go na członka egzekutywy (Palestine Zionist Eecutive). Do 1925 roku pracował w departamencie osadnictwa zajmując się nabywaniem gruntów i rozwojem nowych, żydowskich osiedli. Dzięki jego wysiłkom odkupiono m.in. część Jerozolimy. Z jego inicjatywy założono także szereg banków, wspierających produktywizację żydowskich osadników. Poszukując możliwości konsolidacji i wzrostu żydowskiego osadnictwa, był zwolennikiem zakładania farm realizujących różne formy działalności, które znacznie podniosłyby poziom kultury rolnej na przejętych terenach, a jednocześnie uniezależniłyby osadników od jednego działu gospodarki. W 1925 roku zaproszono go do prowadzenia wykładów z socjologii na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie, gdzie utworzył Wydział Socjologii.

Ruppin był głęboko zainteresowany relacjami pomiędzy osadnikami, a palestyńskimi Arabami. Podkreślał potrzebę unikania obrażania uczuć arabskiej ludności przy zakupie ziemi oraz poszukiwania takich rozwiązań, które umożliwiłyby budowanie wzajemnych stosunków na gruncie porozumienia i pokoju. Z tym przekonaniem pomagał w tworzeniu ruchu Berit Shalom, mającego na celu ustanowienie dwunarodowego (arabsko-żydowskiego) państwa w Palestynie. Po arabskich wystąpieniach w 1929 roku i masakrze Żydów w Hebronie, zrezygnował z dalszego udziału w pracach ruchu i odrzucił limity imigracyjne, ograniczające  liczbę żydowskich osadników w Palestynie. Wierzył, że w nowej sytuacji dalszy dialog między obiema stronami będzie możliwy tylko dzięki wzmocnieniu politycznego i ekonomicznego potencjału żydowskich wspólnot.

W 1933 roku, po objęciu władzy w Niemczech przez Adolfa Hitlera i zwolenników jego reżimu, Ruppina wyznaczono na szefa nowego departamentu, mającego koordynować akcję przesiedlania Żydów (5 alija) z zagrożonych terenów. W latach 1933-1935 był dyrektorem Agencji Żydowskiej. Jako uznany specjalista z zakresu ekonomii i socjologii, pomagał w rozwiązywaniu problemów wynikających z emigracji tysięcy uciekinierów z Europy. Tworzył dla nich, w ramach istniejących warunków, podstawy nowego życia. W okresie tym zajmował się także sprawami absorpcji Żydów z Jemenu i innych krajów bliskowschodnich.

Artur Ruppin zmarł w Jerozolimie 1 stycznia 1943 roku. W powszechnej świadomości współczesnych Izraelczyków oraz w literaturze przedmiotu, określany jest mianem „ojca syjonistycznego osadnictwa” i „ojca nowoczesnego Izraela”. Jego osiągnięcia w dziecinie osadnictwa i kolonizacji Palestyny, poczynając od stworzenia fundamentów dla kolejnych aliji, przez rozpoznanie wagi i znaczenia potrzeb współpracy między osadnikami i agencjami osadniczymi, po wypracowanie nowych form osiedli żydowskich – kibuców i moszawów oraz sposobów ich obrony, przyniosły w pierwszej połowie XX wieku systematyczną ekspansję osadniczą w miastach i na terenach niezamieszkałych.

Ruppin nie doczekał utworzenia niepodległego państwa żydowskiego. Wysiłek, który wniósł w dzieło jego powstania, podobnie jak miało to miejsce w przypadku wielu innych Wielkopolan, w tym leszczynianina Cwi Hirscha Kalischera zwanego „ojcem syjonizmu”, pochodzącego z Borku Wielkopolskiego cadyka i cudotwórcy Elijahu Gutmachera, poznańskiego prawnika Maxa Kollenschera, profesora Hermanna Picka rodem z Ostrzeszowa oraz Davida Banetha z Krotoszyna, przyniósł owoce, które do dzisiaj stanowią o sile odrodzonego Izraela. Nazwisko słynnego filozofa, socjologa i ekonomisty z Rawicza, wśród wielu innych równie zasłużonych, lśni w najnowszej historii Żydów szczególnym blaskiem. Swoim współbraciom poświęcił całe dorosłe życie i wiele opracowań, w tym najważniejsze dzieło w jego naukowym dorobku: Żydzi w nowoczesnym świecie (1934). Określił w nim m.in. ramy narodowego państwa Żydów i przekonywał do wspólnego budowania jego przyszłości. Został pochowany w Deganja Alef w Dystrykcie Północnym, w pierwszym kibucu założonym w Ziemi Izraela.

Artykuł ukazał się w „Informatorze kulturalnym i turystycznym południowo-zachodniej Wielkopolski” 2004, nr 1, s. 24-26. Wersja poprawiona i rozszerzona.