Wronki to dziś ponad jedenastotysięczne miasto położone malowniczo nad Wartą, ok. 60 kilometrów na północny zachód od Poznania. Gród wroniecki istniał już w połowie XIII wieku, a w drugiej połowie tego wieku dostał prawdopodobnie prawa miejskie.
Pierwsi Żydzi osiedlili się we Wronkach już w początkach XVI wieku, wraz z nabyciem tego miasta przez możnowładczy ród Górków i nadaniem Żydom korzystnych przywilejów osadniczych, potwierdzanych i rozszerzanych przez właścicieli w następnych dziesięcioleciach. Na początku XVII wieku Żydzi wronieccy dostali pozwolenie na budowę synagogi, uprawianie rzemiosła w mieście i nieograniczony handel, a pod koniec XVIII wieku stanowili ok. 30 procent (380 osób) wszystkich mieszkańców miasta. Tutejsza gmina najliczniejsza była jednak w 1843 roku, kiedy we Wronkach odnotowano 813 Żydów, a samo miasto przeżywało silny rozwój.
W drugiej połowy XIX wieku, podobnie jak w większej części dzisiejszej Wielkopolski, liczba żydowskich mieszkańców miasta zaczęła się stopniowo zmniejszać. Z Wronek wyjeżdżały do dużych miast, Berlina czy Wrocławia oraz za granicę, całe rodziny. Stąd pochodził berliński profesor chemii Adolf Feiner, czy profesorowie medycyny Bernhard i Hermann Zondkowie z Jerozolimy. W efekcie w 1913 roku w mieście mieszkało już tylko 314 Żydów. Po I wojnie światowej, kiedy Wronki przypadły odrodzonemu państwu polskiemu, zostało ich 70, ale trend emigracyjny trwał nadal i gdy wybuchała II wojna światowa wroniecka społeczność żydowska liczyła ledwie 31 osób.
Po wrześniu 1939 roku, kiedy Niemcy włączyli miasto w obręb III Rzeszy, resztę wronieckich Żydów niemal od razu wysiedlili do Generalnego Gubernatorstwa.
Fotografia z albumu Widoki Powiatu Szamotulskiego na starych pocztówkach 1898 - 1945.
Oprac. na postawie informacji z Wirtualnego Sztetla.