W marcu 1946 roku Steinitz wyemigrował z Europy do Izraela na statku z nielegalnymi imigrantami Tel Chaj (nazwa statku używanego do przewozu nielegalnych imigrantów do Palestyny). Statek został przechwycony przez Brytyjczyków, a jego pasażerowie uwięzieni w brytyjskim obozie internowania w Atlit. Po zwolnieniu z niego Steinitz przeniósł się do szachrary w kibucu Afikim, wchodząc w skład grupy założycielskiej kibucu Necer Sereni. Kibuc powstał w czerwcu 1948 roku w centralnym Izraelu.

W 1949 roku Zwi Steinitz poślubił pochodzącą z Berlina Reginę Anders, a dwa lata później małżeństwo opuściło kibuc. Steinitz zaczyna pracować jako instruktor rolnictwa w przejściowych osiedlach imigranckich  zakładanych po powstaniu państwa Izrael. W 1952 urodził się ich syn Ami, a w 1962 roku córka Szlomit.

Od roku 1965 do przejścia na  emeryturę w wieku 70 lat w 1997 roku, Zwi Stenitz pracował w firmach rolniczych Agrexco oraz Moecet ha-Prachim, w dziale zajmującym się eksportem kwiatów. W latach 80. i 90. XX wieku urodziły mu się wnuki Szira i Eran.

Od 1997 roku pisał o swoich przeżyciach z okresu Shoah. Wielokrotnie spotykał się z uczniami w Niemczech, aby opowiadać o doświadczeniach swojej rodziny w czasie Shoah. Zmarł w 2019 roku.

Tłumaczyła z hebrajskiego Renata Kuśnierczak