Sarnowa leży 100 km na południe od Poznania i 68 km od Wrocławia, od 1973 roku jest częścią odległego o 2 km Rawicza. Jest miasteczkiem o dużym uroku i XIX-wiecznym klimacie, bowiem pod względem zabudowy czas  jakby się tu zatrzymał ponad 100 lat temu.

Jako miasto ma bardzo starą metrykę. Jeden z najstarszych zapisków, z 1065 r. mówi o istniejącym tu grodzie z czasów Bolesława Śmiałego. Wczesnośredniowieczne grodzisko - którego ślady pozostają na terenie miasta - było miejscem stacjonowania załogi, której zadaniem była obrona pogranicza oraz zabezpieczenie dróg prowadzących z południa Europy przez Wrocław i Gniezno w kierunku północy oraz ze wschodu na zachód, przez Kalisz i Głogów.

Po raz pierwszy jako miasto - lokowane na prawie polskim - Sarnowa wspominana jest w 1262 roku. W 1407  otrzymała ona lokację miejską na prawie magdeburskim (pod nazwą Sarnowce). Od XVI do XVIII wieku poza rynkiem z ratuszem oraz kilkoma obiektami użyteczności publicznej składała się jedynie z kilku ulic. W 1780 roku powstała tu parafia ewangelicka, a siedem lat później wybudowano w mieście drewniany kościół ewangelicki. Pod koniec I Rzeczypospolitej miasto stało się centrum handlu bydłem w regionie i pozostawało takim przez 150 lat, aż do okresu międzywojennego. W 1870 roku wybudowano w Sarnowie nowy budynek szkoły ewangelickiej, w 1878 nową szkołę katolicką, a 7 września 1885 roku poświęcono nową synagogę. 

Żydzi pojawili się w mieście jeszcze przez lokacją miasta na prawie magdeburskim, bo już z 1407 roku toczył się proces o uiszczanie przez tutejszych Żydów rocznego podatku z tytułu „opieki pana gruntowego nad Żydami”.

Obecnie Sarnowa jako osiedle Rawicza liczy ok. 1700 mieszkańców.

Oprac. na postawie informacji z Wikipedii i Wirtualnego Sztetla.