Po polsku Adam, dla kolegów Adek, czasami też Ajzyk. 5 września 2020 roku w swoim mieszkaniu w Giwatajim, mieście w aglomeracji Tel Awiwu, zmarł Adek Redlich - jeden z już naprawdę ostatnich z ostatnich poznańskich Żydów. Tych, którzy należeli do żydowskiego świata przedwojennego Poznania. Nie chce się wierzyć, że 80 lat po wojnie ktos z nich jeszcze był wśród nas. 

Znajdowaliśmy się w neutralnej zonie szerokości mniej więcej kilometra i nie mogliśmy dalej przejść. Z jednej strony granicy pilnowali żołnierze niemieccy, z drugiej radzieccy. Ja z rodzicami spędziłem tam jedną noc, ale tysiące innych tkwiło tutaj już kilka dni. 

Na stepie leżał już śnieg i było bardzo zimno. Myślałem tylko o tym, że muszę dojść na posterunek milicji. W końcu dotarłem tam. Na drzwiach wisiała wywieszka z napisem: „Milicja dzisiaj jest nieczynna”. Ogarnął mnie nagły strach. Z wściekłości i bezradności zacząłem walić ręką w drzwi, nie zastanawiając się, co może mnie spotkać. Było mi wszystko jedno. Publikujemy drugą część wspomnień Adka Redlicha, poznańskiego Żyda. 

Wzięliśmy dokumenty i od razu poszliśmy na milicję. Kiedy dzisiaj wspominam, co się tam rozegrało, mam wrażenie, że były to sceny z jakiegoś kowbojskiego filmu, a nie rzeczywistość. Oni po prostu brutalnie wtargnęli na posterunek i nie zwracając najmniejszej uwagi na protesty urzędników weszli wprost do biura naczelnika. Tam napierw wyłączyli telefon przewracając biurko, a później złapali go za gardło i rzucając przekleństwami pod jego adresem zaczęli krzyczeć, że kiedy inni przelewają krew na froncie, on znęca się nad ludźmi. Publikujemy trzecią część wspomnień Adka Redlicha, poznaniaka z Małych...